قانون حضانت فرزندان
پدر و مادر مکلف هستند که در حدود توانایی خود به تربیت فرزند یا فرزندان خویش بر حسب مقتضی اقدام کنند و نباید نسبت به آن ها بی توجه باشند. سهل انگاری در نگهداری و تربیت فرزند موجب سقوط حق حضانت می شود.
زمانی که پدر و مادر با هم زندگی می کنند، حق حضانت فرزند با هر دوی آنها است اما زمانیکه جدا از هم زندگی کنند، باید مطابق با قانون در مورد حضانت فرزندان عمل کنند. قانون دستور داده است که حق حضانت فرزند دختر تا هفت سالگی با مادر است و از آن به بعد با پدر می باشد مگر در شرایطی که مصلحت فرزند به گونه دیگر اقتضا کند.
نکته اول: در تبصره اول این قانون ذکر شده است که بعد از ۷ سالگی در صورت وجود اختلاف، دادگاه باید نظر بدهد که مصلحت فرزند در زندگی با کدام والد وی می باشد.
نکته دوم: در صورت بروز مشکل برای یکی از والدین، از قبیل عدم صلاحیت در نگهداری از فرزند و یا اعتراض یکی از والدین مبنی بر عدم صلاحیت و رسیدگی والد دیگر برای سرپرستی فرزندان، باز هم امکان تغییر صاحب حضانت وجود خواهد داشت. حتی در مدتی که اولویت با آن پدر یا مادر باشد.
نکته سوم: با رسیدن فرزند به سن بلوغ (در پسر ۱۵ سال تمام قمری و در دختر ۹ سال تمام قمری) دادگاه فارغ از اظهار نظر در این خصوص است. و این خود فرزندان هستند که انتخاب می کنند نزد کدام یک از والدین زندگی کنند. اما در هر صورت پدر وظیفه تامین مخارج زندگی را بر عهده دارد.
- ۰۱/۰۶/۰۹